โรคอ้วนถือเป็นวิกฤตด้านสาธารณสุขครั้งใหญ่ในสหรัฐอเมริกา [ 1 ] มากกว่าสองในสามของประชากรสหรัฐฯ มีน้ำหนักเกินหรือเป็นโรคอ้วน [ 2 , 3 ] ดัชนีมวลกาย (BMI) เป็นวิธีหนึ่งในการวัดโรคอ้วนในประชากร วิธีอื่นๆ ในการวัดโรคอ้วน ได้แก่ อัตราส่วนระหว่างเอวต่อสะโพก เปอร์เซ็นต์ของร่างกายหรือไขมันในอวัยวะภายใน และเส้นรอบเอว [ 4 ] ดัชนีมวลกาย (BMI) สามารถคำนวณได้โดยใช้การดำเนินการทางคณิตศาสตร์ โดยจะใช้ค่าส่วนสูงและน้ำหนักเพื่อประเมินภาวะสุขภาพของบุคคล [ 5 ] โดยทั่วไป BMI จะใช้วัดความเสี่ยงในการเกิดภาวะเรื้อรัง เช่น เบาหวาน ความดันโลหิตสูง ซึมเศร้า และมะเร็ง [ 4 - 8] การคำนวณค่าดัชนีมวลกายจะอยู่ในช่วงตัวเลข ซึ่งแบ่งบุคคลออกเป็น 1 ใน 4 หมวดหมู่ ดัชนีมวลกาย ข้อมูลนี้ถูกใช้โดยนักวิจัยและแพทย์เพื่อให้ความรู้แก่ผู้ป่วยและประชาชนทั่วไปเกี่ยวกับความเสี่ยงด้านสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นซึ่งตรวจพบภายในหมวดหมู่ที่ระบุ [ 9 ] นักวิจัยยังคงประเมินความสัมพันธ์ระหว่างค่าดัชนีมวลกายกับการเจ็บป่วยที่ยาวนานตลอดจนความสัมพันธ์ระหว่างรอบเอวเพื่อเป็นตัวทำนายสุขภาพ [ 10 ] การขยายงานวิจัยนี้เจาะลึกถึงความสัมพันธ์ของค่าดัชนีมวลกายในวัยเด็ก เนื่องจากโรคอ้วนในวัยเด็กก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน [ 11] การทบทวนนี้มีความกระชับอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังเน้นย้ำถึงความสำคัญของ BMI ในฐานะเครื่องมือคัดกรองโรคเรื้อรังและการเสียชีวิต และแนะนำโดยย่อเกี่ยวกับแนวคิดเรื่อง BMI ในวัยเด็กในฐานะเครื่องมือในการพยากรณ์โรคในภายหลัง แม้ว่าค่าดัชนีมวลกายจะเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีสำหรับการศึกษาความสัมพันธ์กับโรคเรื้อรัง แต่เครื่องมือวัดไม่ได้มาโดยไม่มีข้อจำกัด ดังที่กล่าวไว้ในการทบทวนนี้