พนักงานรับใช้ในบ้านหญิงวัย 34 ปีที่เพิ่งอพยพจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไปยังสหรัฐอเมริกามาที่ห้องฉุกเฉินด้วยอาการไอ ไข้ เหงื่อออกตอนกลางคืน อ่อนเพลีย เหนื่อยล้า และหายใจถี่มา 6 สัปดาห์ ก่อนหน้านี้เธอมีสุขภาพที่ดี เธอมีประสบการณ์การตั้งครรภ์และการคลอดที่ไม่ซับซ้อนถึง 2 ครั้ง ตามด้วยการทำหมันท่อนำไข่ มองเห็นรอยโรคในช่องท้องได้จากการเอ็กซเรย์ทรวงอกของผู้ป่วย การตรวจชิ้นเนื้อเสมหะพบว่ามีแบคทีเรียที่จับตัวเป็นกรด ไมโคแบคทีเรียมต่อมาเชื้อวัณโรคเติบโตจากการเพาะเชื้อจากเสมหะ และเชื้อเหล่านี้มีความไวต่อยาทั้งหมดที่ทำการทดสอบ ผู้ป่วยได้รับยาปฏิชีวนะเริ่มต้นโดยมียาสี่ชนิดรับประทานทุกวันภายใต้การสังเกตโดยตรงจากผู้ให้บริการด้านสุขภาพ หลังจากการรักษาทุกวันเป็นเวลา 2 สัปดาห์ ผู้ป่วยมีอาการดีขึ้นทางคลินิก และเธอได้รับการรักษาตามการสังเกตโดยตรงการบำบัดด้วยยา 4 ชนิดทุกวันเป็นเวลา 6 สัปดาห์ถัดไป การเกิดโรค ผู้ป่วยยังคงไม่มีอาการและไม่มีหลักฐานของแบคทีเรียในเสมหะของเธอ สูตรการรักษาของเธอลดลงเหลือยาสองตัว สามครั้งต่อสัปดาห์ และเธอยังคงอยู่ภายใต้การสังเกตโดยตรงต่อไปอีก 18 สัปดาห์ ผู้ป่วยอาศัยอยู่กับสามีและลูกเล็กสองคนในอาคารอพาร์ตเมนต์ การทดสอบทูเบอร์คูลินทางผิวหนังให้กับสมาชิกในครอบครัวแต่ละคน ณ เวลาที่ผู้ป่วยได้รับการวินิจฉัยเบื้องต้น และผลลัพธ์เป็นบวกสำหรับสามีและลูกสาววัย 3 ขวบของผู้ป่วย แม้ว่าไม่พบหลักฐานของวัณโรคที่ออกฤทธิ์ทางคลินิกในคู่สมรสหรือบุตรสาว แต่ให้การรักษาเชิงป้องกันกับสมาชิกในครอบครัวทั้งสามคน การทดสอบผิวหนังของผู้อยู่อาศัยอีก 54 คนในอาคารอพาร์ตเมนต์เผยให้เห็นผู้ใหญ่ที่ติดเชื้ออีก 1 คน ซึ่งไม่มีหลักฐานว่าเป็นโรคและได้รับการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะป้องกัน ไม่มีการทดสอบทางผิวหนังของทูเบอร์คูลินกับผู้สัมผัสในที่ทำงานที่ให้ผลบวก