คุณลักษณะที่น่าสนใจของการกำเนิดสเปิร์มคือเซลล์สืบพันธุ์เพศชายที่กำลังพัฒนาล้มเหลวในการแบ่งไซโตพลาสซึม (ไซโตไคเนซิส) อย่างสมบูรณ์ระหว่างไมโทซิสและไมโอซิส ดังนั้น โคลนขนาดใหญ่ของเซลล์ลูกสาวที่แยกความแตกต่างซึ่งสืบเชื้อสายมาจากสเปิร์มมาโตโกเนียมที่สุกแล้วยังคงเชื่อมต่อกันด้วยสะพานไซโตพลาสซึม ก่อตัวเป็นซิงไซเทียม ( รูปที่ 20-29 ) สะพานไซโตพลาสซึมยังคงอยู่จนถึงจุดสิ้นสุดของการแยก สเปิร์ม เมื่อสเปิร์มแต่ละตัวถูกปล่อยเข้าไปในทูบูลลูเมน. สิ่งนี้อธิบายถึงการสังเกตว่าสเปิร์มที่โตเต็มที่เกิดขึ้นพร้อม ๆ กันในบริเวณใด ๆ ของท่อสร้างเซมิเฟอรัส แต่หน้าที่ของการจัดเรียงแบบซิงค์คืออะไร ซึ่งแตกต่างจากโอโอไซต์ สเปิร์มต้องผ่าน กระบวนการสร้างความแตกต่างส่วนใหญ่หลังจากที่นิวเคลียสของพวกมันมีการแบ่งไมโอซิส เสร็จสิ้น และกลายเป็นฮาพลอยด์ อย่างไรก็ตาม การมีสะพานไซโตพลาสซึมระหว่างพวกมัน หมายความว่า สเปิร์ม เดี่ยวที่กำลังพัฒนาแต่ละตัวจะแบ่งปันไซโตพลาสซึมร่วมกันกับเพื่อนบ้าน ด้วยวิธีนี้ จึงสามารถจัดหาผลิตภัณฑ์ทั้งหมดของจีโนมไดพลอยด์ ที่สมบูรณ์ ได้ ตัวอย่างเช่น การพัฒนาสเปิร์มที่มีโครโมโซม Y สามารถจัดหาโปรตีนที่จำเป็นซึ่งเข้ารหัสโดยยีนบนโครโมโซม X ดังนั้น จีโนมแบบไดโพลลอยด์จึงกำหนดความแตกต่างของสเปิร์มเช่นเดียวกับที่สั่งการแยกไข่