นักปรัชญาได้แสดงความเห็นต่าง ๆ กันหรือไม่ ในขณะที่ตามความเห็นของ David Rodin นักปรัชญาเชิงประโยชน์สามารถ (ในทางทฤษฎี) เข้าใจถึงกรณีที่ ความชั่วร้ายของการก่อการร้ายมีมากกว่าความดีที่ไม่สามารถบรรลุได้ด้วยวิธีการที่มีต้นทุนทางศีลธรรมน้อยกว่า ในทางปฏิบัติ "ผลกระทบที่เป็นอันตรายของการบ่อนทำลายแบบแผนของภูมิคุ้มกันที่ไม่สู้รบนั้นถือว่ามีมากกว่าผลที่อาจได้รับจากการกระทำเฉพาะของ การก่อการร้าย".ในบรรดานักปรัชญาที่ไม่แสวงหาผลประโยชน์ไมเคิล วอลเซอร์แย้งว่าการก่อการร้ายสามารถถูกทำให้ชอบธรรมในทางศีลธรรมได้ในกรณีเฉพาะเพียงกรณีเดียวเท่านั้น: เมื่อ "ชาติหรือชุมชนเผชิญกับการคุกคามอย่างรุนแรงจากการทำลายล้างสิ้นเชิง และวิธีเดียวที่จะสามารถรักษาตัวเองไว้ได้คือโดยจงใจกำหนดเป้าหมายไปยังผู้ที่ไม่ได้ต่อสู้ จากนั้นจึงมีสิทธิทางศีลธรรมที่จะทำเช่นนั้น ประเด็นหนึ่ง อย่างน้อยทุกคนก็เห็นพ้องต้องกัน การก่อการร้าย เป็นคำที่ดูถูกเหยียดหยาม เป็นคำที่มีความหมายเชิงลบโดยเนื้อแท้ซึ่งโดยทั่วไปใช้กับศัตรูและฝ่ายตรงข้าม หรือกับคนที่ไม่เห็นด้วยและไม่ต้องการเพิกเฉย "สิ่งที่เรียกว่าการก่อการร้าย" ไบรอัน เจนกินส์เขียน "ดังนั้น ดูเหมือนว่าจะขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคน การใช้คำนี้แสดงถึงการตัดสินทางศีลธรรม และถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสามารถติดป้ายชื่อผู้ก่อการร้ายกับฝ่ายตรงข้ามได้สำเร็จ ก็จะเป็นการโน้มน้าวอีกฝ่ายทางอ้อมให้รับเอาทัศนคติทางศีลธรรมของตนมาใช้" ดังนั้นการตัดสินใจโทรหาใครบางคนหรือตราหน้าว่าองค์กรก่อการร้ายแทบจะกลายเป็นเรื่องส่วนตัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ขึ้นอยู่กับว่าคนๆ หนึ่งจะเห็นอกเห็นใจหรือต่อต้านบุคคล/กลุ่ม/สาเหตุที่เกี่ยวข้องหรือไม่ หากมีการระบุว่าเป็นเหยื่อของความรุนแรง การกระทำนั้นเป็นการก่อการร้าย อย่างไรก็ตาม ถ้ามีใครระบุตัวผู้กระทำความผิดได้ การกระทำที่รุนแรงจะถือว่ามีความเห็นอกเห็นใจมากกว่า ถ้าไม่ใช่ในแง่บวก (หรืออย่างเลวร้ายที่สุดก็คือความไม่ชัดเจน) และไม่ใช่การก่อการร้าย