สมองมีความสามารถที่โดดเด่นในการชดเชยการสูญเสียประสาทสัมผัสโดยการจัดระเบียบวิธีการประมวลผลข้อมูลใหม่ ในความเป็นจริง สมองเรียนรู้ที่จะรับรู้ผ่านประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสที่เกิดขึ้นในช่วงวัยเด็ก หากประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสทั้งหมดไม่ใช่การมองเห็น การรับรู้จะพัฒนาขึ้นจากประสบการณ์เหล่านี้ ดังนั้น หากคนเราเกิดมาโดยปราศจากการมองเห็น หรือสูญเสียการมองเห็นตั้งแต่เนิ่นๆ ในวัยเด็ก การรับรู้ของพวกเขาจะพัฒนาไปรอบๆ ประสาทสัมผัสที่ไม่ใช่การมองเห็น ด้วยเหตุนี้ ในงานบางอย่าง คนตาบอดจึงทำงานได้ดีกว่าคน สายตา ดี ในขณะที่งานอื่นๆ อาจทำงานได้แย่กว่า การแบ่งขั้วนี้ดูเหมือนจะอยู่ภายใต้หลักการง่ายๆ: ความหมายที่ใช้โดยทั่วไปสำหรับงานนี้เหมาะสมที่สุดสำหรับการเข้าถึงข้อมูลนี้หรือไม่ ตัวอย่างเช่น เราสามารถระบุตำแหน่งโทรศัพท์ที่ส่งเสียงหึ่งได้ดีโดยใช้การมองเห็นหรือการได้ยินของเรา ในกรณีนี้ ประสบการณ์ที่มากขึ้นในการค้นหาวัตถุด้วยเสียงจะนำไปสู่ประสิทธิภาพที่เหนือกว่าในคนตาบอดเมื่อใช้การได้ยินเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการมองเห็นของเรานั้นเหมาะสมกว่ามากในการรับรู้ใบหน้าของผู้คน คนตาบอดมักจะทำงานได้แย่กว่าคนสายตาดีเมื่อจดจำใบหน้าของผู้อื่นผ่านการสัมผัส